Wywiad gospodarczy referencje - Wywiad Gospodarczy, wywiad biznesowy, infobrokering

Letnie upały już się skończyły, nastały dni dżdżyste, jesienne wiatry i wilgoć przejmowały dojmującym chłodem. Nie był to dobry czas na zmiany, a jednak...

Pewien przedsiębiorca z dużego miasta, ze względu na niższe koszty najmu lokalu i mniejsze koszty pracownicze, postanowił przenieść swoją działalność do niewielkiej miejscowości oddalonej o kilkadziesiąt kilometrów. W tym celu wynajął obszerne pomieszczenia, dokonał adaptacji i zgromadził odpowiedni park maszynowy. Pociągnęło to znaczące wydatki.

W miasteczku tym istniała już firma o zbliżonym profilu działalności. Na rynku radziła sobie względnie dobrze. Nowy konkurent przybywający tu z wielkiego miasta stanowił jednak dla niej poważne zagrożenie. Trzeba było temu jakoś zaradzić.

Po okresie niezbędnym na zagospodarowanie nowa firma ogłosiła, że poszukuje pracowników. Miejscowy stary przedsiębiorca jakby czekał na ten sygnał. Natychmiast zwolnił swoich wszystkich pracowników i zawiesił działalność. Co ciekawe, wszyscy na to się zgodzili i podpisali porozumienie stron.

Cała znakomicie wyszkolona i przygotowana do pracy ekipa przeszła do nowego pracodawcy. Ten zachwycony takim obrotem spraw i utwierdzony w przekonaniu, że podjął znakomitą decyzję przenosząc firmę w miejsce, w którym koszty działalności są niskie, pracownicy nie targują się o wysokość wynagrodzenia, a jedno ogłoszenie prasowe zapewnia pełną obsadę personelu, postanowił rozwinąć skrzydła.

Zawarł niezwykle korzystne umowy na dostawy swojej produkcji i zakupił nadzwyczaj duże ilości surowca na odroczony termin płatności. Praca ruszyła pełną parą, by w następnym tygodniu całkowicie się zatrzymać w wyniku epidemii grypy w tej okolicy.

Wszyscy pracownicy przedstawili zwolnienia lekarskie, a później następne związane z powikłaniami pogrypowymi.

W owym czasie obowiązywały przepisy, że pracodawca płaci pracownikom wynagrodzenie za pierwsze 33 dni choroby, a dopiero za następne dni płaci ZUS. Niestety, w przypadku gdy firma zatrudniała ponad 20 pracowników, a zatrudniała 21 osób, to pracodawca płacił za cały okres choroby. Nabywał on wprawdzie prawo do odliczenia tych kwot od składek ZUS za następne okresy ale tylko w przypadku, gdy takie składki zostałyby naliczone w związku z wypłaconymi kolejnymi wynagrodzeniami za pracę.

W małej miejscowości znalezienie zastępstwa dla kilkudziesięciu pracowników w krótkim czasie okazało się niemożliwe. Przedsiębiorca nie wywiązał się z zawartych umów, poniósł ogromne koszty w czasie gdy nie była wykonywana żadna produkcja. Kontrahenci odwrócili się od niego i zgodnie z umową zażądali kar umownych. Pracownicy wnieśli pozwy do sądu pracy o wypłatę zaległego zasiłku chorobowego.

Pomyślicie pewnie, stało się nieszczęście, nie miał chłop fartu.

Nic z tych rzeczy, nawet on w to nie uwierzył. Złożył wniosek do ZUS o kontrolę autentyczności wystawionych zwolnień lekarskich i odbywanego leczenia. Zwolnienia były prawdziwe, informacja o epidemii szeroko znana, a wszyscy skontrolowani chorzy w swoich łóżkach.

Jak powszechnie wiadomo ZUS pracuje w dni powszednie od godziny 8 do 16, a chorzy pracownicy u starego pracodawcy od 22 do 6 rano. Pracownicy byli więc bardzo zadowoleni, pracę świadczyli w jednym miejscu, a otrzymywali dwa wynagrodzenia. Podczas kontroli z ZUS umordowani chorobą i zaspani pracownicy otwierali drzwi kontrolerom. Stary pracodawca zachwycony, bo przez pewien czas płacił wynagrodzenia wolne od wszelkich obciążeń, a odbiorców towaru bez faktury specjalnie szukać nie musiał.  Kontrahenci byli ukontentowani, bo otrzymali kary umowne od nowego przedsiębiorcy, a rabaty u starego cwaniaka działającego tu od wielu lat.

Ten nowy zbankrutował i powrócił do miasta z którego przybył aby dalej klepać starą biedę i spłacać nowe długi...

Autor: Tomasz Biernacki

W pewnej poważnej, dziś już giełdowej spółce byłem odpowiedzialny za sprawy wywiadu i bezpieczeństwa wewnętrznego. Siedzibą firmy była stara zabytkowa kamienica. Przyjąłem obowiązki i rozpocząłem audyt bezpieczeństwa.

Znalazłem wiele błędów związanych z systemem informatycznym i pozostałym obiegiem informacji oraz kontrolą wewnętrzną. Miały być one sukcesywnie naprawiane. Między innymi wnosiłem o budowę zabezpieczonej odpowiednio serwerowni. Poważne wątpliwości budził także system sprzątania firmy po zakończeniu pracy przez usługodawcę zewnętrznego. Szczególnie niepokoił mnie jednak brak jakiejkolwiek ochrony obiektu.

Zaproponowałem natychmiastowe ustanowienie etatu nocnego stróża lub innej podobnej formy wspartej przez system alarmowy z monitoringiem i pilotem napadowym uruchomiającym grupę interwencyjną oraz wzmocnienie drzwi wejściowych do kamienicy i wyposażenie ich w zamki dobrej klasy.

Mimo mojego pisemnego wniosku zarząd spółki odmówił stojąc na stanowisku, że utrzymanie pracownika pociągnie nadmierne koszty, zamykane na dole drzwi będą kłopotliwe ze względu na współużytkowanie klatki schodowej przez innych lokatorów, a monitoring jest wystarczającym, powszechnie stosownym i uznanym przez firmy ubezpieczeniowe zabezpieczeniem.

Próbowałem wyjaśniać, że monitoring w żadnym stopniu nie zabezpiecza przed włamaniem, a jedynie zawiadamia, że go dokonano, więc z punktu widzenia naszych potrzeb nie spełnia podstawowych oczekiwań. Moje argumenty nie zostały przyjęte.

Nie ustanowiono ochrony fizycznej, a mnie zobowiązano do załatwienia spraw systemu alarmowego. Był to system z manipulatorem umieszczonym wewnątrz pomieszczenia, gdyż na niezamykanej klatce schodowej zdarzały się dewastacje czynione przez pijących w bramie lumpów. Zarząd spółki ciągle był głuchy na moje sugestie związane z bezpieczeństwem.

Po około trzech miesiącach doszło do przeprowadzenia przeciwko firmie klasycznej akcji szpiegowskiej związanej z kradzieżą danych informatycznych. Akcja została umożliwiona przez agenta umieszczonego w firmie, byłego pracownika lub częstego gościa, osobę godną zaufania mogącą poruszać się swobodnie po firmie, posiadającą wiedzę o rozkładzie pomieszczeń i funkcji znajdujących się tu 20 komputerów.

Około godziny trzeciej w nocy zabytkowe, mocne dwuskrzydłowe drzwi zostały wyważone przy pomocy lewara zapartego o schody na klatce schodowej. Drzwi otwierały się do wewnątrz. W momencie otwarcia drzwi system rozpoczął odliczanie czasu potrzebnego na wpisanie manipulatorem kodu dostępu, lecz agresor go nie znał lub nie chciał z niego skorzystać. Prawdopodobnie dwie lub trzy osoby wbiegły do pomieszczenia i posiadanym sprzętem odcięły okablowanie skrzynek komputerów zabierając prawidłowo wytypowane trzy najważniejsze.

Według moich szacunków cała akcja od momentu uruchomienia odliczania do momentu opuszczenia lokalu mogła zająć ok. 10 sekund. Alarm został wszczęty w momencie wsiadania złodziei do samochodu lub zaraz po ich odjeździe.

Nikt z okolicznych mieszkańców nie został obudzony włamaniem, nikt nie widział przestępców. Grupa interwencyjna przybyła na miejsce zdarzenia po kilku minutach.

Dopiero po tych wydarzeniach udało mi się przeforsować budowę prawidłowo zabezpieczonej serwerowni i systemu informatycznego. Mój gabinet został wyposażony w wysokiej klasy sejf i zamek drzwi wejściowych.

Cały obiekt, oprócz mojego pokoju, nadal był sprzątany przez firmę zewnętrzną po godzinach pracy. Ochrony fizycznej nie wprowadzono aż do mojego odejścia z tej firmy.

Odszedłem, bo nie byłem w stanie im pomóc...

Autor: Tomasz Biernacki

Transakcja miała opiewać na dwa miliony złotych. Rzecz się działa jakiś czas temu, był to ładny grosz. Wierzytelność była potwierdzona wyrokiem sądowym z klauzulą wykonalności. Autentyczność dokumentów zweryfikowana. Umowa była przygotowana przez sztab zatrudnionych na stałe prawników.

Zapytałem, to do czego ci jestem potrzebny? Wszystko masz przygotowane, taką transakcję załatwia się wyłącznie przelewem, pracują dla ciebie najlepsi adwokaci, podpisanie odbędzie się w obecności notariusza...

"Wiesz , lubię jak jesteś , czuję się wtedy tak pewniej..." - dopowiedział.

Jak powszechnie wiadomo, milionerom się nie odmawia. Przybyłem do jego firmy na umówioną godzinę i całym zespołem wraz z prawnikami udaliśmy się do notariusza, gdzie spotkaliśmy naszych kontrahentów. Byli to ojciec i syn.

Każdy ze zgromadzonych uczestników spotkania kolejno zapoznawał się z dokumentami dotyczącymi transakcji, każdy czytał egzemplarz umowy, każdy potwierdzał prawidłowość sakramentalnym "Tak".

Nachyliłem się i szepnąłem do ucha przyjaciela "Zadzwoń do mnie teraz tak żeby nikt nie widział i nie podpisuj umowy aż wrócę." Po chwili zadzwonił mój telefon. Odebrałem, przeprosiłem zebranych i wyszedłem do innego odległego pomieszczenia.

Błyskawicznie ustaliłem nr telefonu do właściwego urzędu gminy i połączyłem się ze skarbnikiem. Zapytałem, czy taki wyrok na rzecz osób które się do mnie zgłosiły został faktycznie wydany i czy przytoczona treść jest zgodna? Skarbnik odpowiedział "Tak, oczywiście, wszystko się zgadza." Czy w takim razie potwierdza pan istnienie tej wierzytelności? "Oczywiście, że nie mogę potwierdzić, gdyż wierzytelność ta została spłacona dwa tygodnie temu. Urząd gminy przelał ostatnią ratę spłaty wraz z odsetkami, nie jesteśmy tym panom nic winni."

Gdy wróciłem do pokoju notariusza, sprzedający kończyli podpisywać egzemplarze umowy, a notariusz przekazywał je do podpisu kupującemu, który otwierał właśnie komputer aby dokonać przelewu. Szepnąłem mu kilka słów do ucha. Pobladł i schował do kieszeni pióro, odebrało mu głos.

W tej sytuacji przemówiłem ja; "Bardzo państwa przepraszam, musimy odłożyć transakcję o godzinę. Zaistniały okoliczności, które wymagają naszej natychmiastowej obecności w firmie. Do pana notariusza wrócimy jeszcze dziś, a wszystkich pozostałych zapraszam na wspaniałą kawę którą robią nasze sekretarki."

Przyjechaliśmy do firmy na obiecaną przeze mnie kawę. Poprosiłem o przygotowanie większej liczby kaw gdyż spodziewamy się kolejnych gości, a dotychczasowych zaprosiłem do sali konferencyjnej. Gdy przybyli policjanci, gorąca kawa już na nich czekała.

Zakuli w kajdanki dwóch naszych kontrahentów, którzy okazali się poszukiwanymi oszustami. Policjanci wypili kawę i przyjęli krótkie zeznanie od niedoszłej ofiary wraz z kompletem dokumentów potwierdzających przebieg przestępstwa.

Mój przyjaciel powiedział:

- To może wypłaciłbyś mi znaleźne?

- Oj daj spokój, przecież wiesz, że będziemy ci zlecać różne sprawy i sobie zarobisz...

Tacy są milionerzy, przebiegli i oszczędni.

Następnego dnia gazety pisały o nadzwyczajnie sprawnej akcji policji, w wyniku której doszło do zatrzymania na gorącym uczynku oszustów na gościnnych występach podczas próby wyłudzenia dwóch milionów złotych.

Autor: Tomasz Biernacki

Wyprowadzanie z zapaści mocno zadłużonego podmiotu jest zadaniem bardzo trudnym i wymagającym wielkiej odporności psychicznej. Nie wystarczy po prostu zarabiać, trzeba zarabiać dwa razy więcej aby mieć na bieżące utrzymanie zakładu oraz spłatę zaległości. Wierzyciele nieustannie nachodzą przedsiębiorcę. Komornik stara się zabrać co możliwe, windykatorzy są agresywni, a firma musi kupować, produkować i sprzedawać.

W takiej sytuacji potrzebne jest wsparcie specjalisty od bezpieczeństwa biznesowego. Przyjąłem stanowisko wicedyrektora do spraw bezpieczeństwa. Do moich obowiązków należało, miedzy innymi, przeciwdziałanie windykacji prowadzonej w sposób niezgodny z prawem i zwalczanie innych form działania na szkodę firmy.

Pracy było sporo i generalnie ciekawa ale jedno wydarzenie szczególnie utkwiło mi w pamięci. Mieliśmy na terenie firmy donosiciela. Był to człowiek biedny i zadłużony. Zawiadamiał komornika o stanie naszego magazynu ilekroć pojawiała się w nim większa partia towaru. Otrzymywał za to korzystne warunki spłaty swojego zadłużenia. Komornik wkraczał wtedy jak na zawołanie i zajmował nam towar przygotowany do sprzedaży, uniemożliwiając tym samym funkcjonowanie przedsiębiorstwa.

Pewnego razu, gdy mieliśmy spore zapasy magazynowe pojawił się komornik. Miał chyba nieprecyzyjne informacje, bo nie przyjechał samochodem ciężarowym ale osobowym z przyczepą bagażową. Mieliśmy właśnie przerwę śniadaniową, wyszliśmy na dziedziniec cieszyć się pięknym wiosennym słońcem.

Stałem przy służbowym samochodzie z kubkiem pełnym mleka, jedynego trunku od którego jestem silnie uzależniony. Komornik wszedł ze swoim pomocnikiem do magazynu i powiedział; „O k...wa, przyjechaliśmy za małym samochodem. Do mnie zwrócił się; „Zabieramy to, to i to, proszę załadować na przyczepę”. Przykro mi, odpowiedziałem, ale nie mam wolnych ludzi, a ja nie mogę dźwigać. Popatrzył na mnie z obrzydzeniem i razem z pomocnikiem zabrali się do ładowania. Nie było to chyba ich ulubione zajęcie, bo szybko się zniechęcili. Komornik sięgnął do teczki i wyjął jakieś dokumenty. Później jeszcze bardzo długo przegrzebywał jej wnętrze, by w końcu zapytać, czy nie mam kalki.

Spojrzałem na niego wymownie bez otwierania ust, a on odpowiedział; „Rozumiem, napiszę przez tę co mam”. Gdy skończył pisać podsunął mi dokumenty i poprosił o podpis. Odpowiedziałem , że nie reprezentuję firmy na zewnątrz i nie mam prawa podpisywania dokumentów, a właściciela nie ma.

Komornik powiedział; „Nie szkodzi, nie musi pan, proszę to jednak przekazać właścicielowi”. Obiecałem, że przekaże i zapytałem, czy opieczętuje pozostały w magazynie towar. Komornik odpowiedział, że nie ma takiej potrzeby. Wsiadając do samochodu zamiast słów pożegnania krzyknął; „Ja tu jeszcze wrócę!” , co zabrzmiało jak groźba.

Obejrzałem otrzymany dokument z różnych stron i pod światło. Ni jak nie mogłem przeczytać co komornik zajął, a co zabrał na przyczepę. Generalnie kalkowa kopia była nieczytelna. Niczego też nie opieczętował.

Zatelefonowałem do właściciela żeby zdać sprawę z tego co się stało i zapytać, czy robimy wysyłkę do klienta tak jak było zaplanowane , bo właśnie przyjechał samochód po zamówiony towar.

Przedsiębiorca zapytał mnie o ocenę sytuacji. Powiedziałem, że komornik niczego nie opieczętował i nie sporządził żadnego dokumentu świadczącego o zajęciu, a towar do klientów musimy wysyłać, bo przecież z tego żyjemy.

Pracownicy załadowali TIR-a tak szybko, jak szybko jeszcze nigdy nie załadowali niczego. Uścisnąłem prawicę kierowcy i ruszył w trasę. Ja podszedłem do samochodu na dachu którego stało moje niedopite mleko i zacząłem sączyć je z upodobaniem.

Pięć minut po odjeździe TIR-a na podwórko wpadł samochód komornika, a za nim wtoczyła się jakaś ciężarówka. Komornik wszedł do magazynu i powiedział; „O k..wa, nie ma towaru”. Zapytał mnie co się stało z towarem z magazynu. Odpowiedziałem grzecznie, że to co zwykle dzieje się z towarem w zakładzie produkcyjnym. Został sprzedany. Komornik poczerwieniał na twarzy i powiedział; „Spotkamy się w sądzie!”. Służę uprzejmie, odpowiedziałem i wypiłem ostatni łyk mleka.

Za jakiś czas przyszło wezwanie do sądu. Wraz z moim pracodawcą byliśmy oskarżeni o przestępstwo przeciwko wymiarowi sprawiedliwości, wyjęcie spod zajęcia komorniczego. Prokurator odczytał akt oskarżenia. Sędzia zapytał mnie co mam do powiedzenia w tej sprawie. Odpowiedziałem, że nic nie wiem o zajęciu, a jedyny dokument jaki otrzymałem w tym dniu od komornika mam przy sobie i proszę o dołączenie do akt sprawy.

Sędzia wziął podaną kartkę i patrzył na nią przez dłuższą chwilę, później obrócił do góry nogami, chwilę oglądał i spojrzał też od tyłu. „Panie prokuratorze , czy może pan podejść do mnie i powiedzieć czy znany jest panu ten dokument?”

Prokurator podszedł, popatrzył na papier i powiedział, "to jest protokół zajęcia". „A może mi pan powiedzieć czego? Czy pan potrafi przeczytać ten dokument?” Prokurator odpowiedział, że nie potrafi przeczytać treści tego dokumentu, na co sędzia zapytał „To o co pan wnosi?”

Prokurator wrócił na swoje miejsce i powiedział; „Wnoszę o bezwarunkowe umorzenie postępowania wobec pana Tomasza oraz warunkowe umorzenie postępowania wobec Przedsiębiorcy pod warunkiem wpłaty równowartości wywiezionego towaru na konto komornika do dnia .........”

Sąd wydał postanowienie o treści zgodnej z wnioskiem prokuratora, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Na koniec już prywatnie sędzia mnie zapytał: „Dlaczego pan to zrobił?”

Bo ja Wysoki Sądzie komornika się nie boję , taka praca...

Autor: Tomasz Biernacki

Dłużnicy wracali właśnie z pracy i już z ulicy zobaczyli zbitą szybę w jednym ze swoich okien. Zadzwonili do szklarza, który przyjechał jeszcze przed godziną 18-stą żeby oszklić okno. Gdy szklarz pracował przy oknie, dokładnie o godzinie 18-stej zatelefonował wierzyciel i zapytał kiedy otrzyma zwrot pożyczki. W odpowiedzi usłyszał: "S......laj!"

Dłużnicy wracali właśnie z pracy i już z ulicy zobaczyli zbitą szybę w tym samym oknie co wczoraj. Zadzwonili do szklarza, który przyjechał jeszcze przed godziną 18-stą żeby oszklić okno. Gdy szklarz pracował przy oknie, dokładnie o godzinie 18-stej zatelefonował wierzyciel i zapytał kiedy otrzyma zwrot pożyczki. W odpowiedzi usłyszał: "S......laj!"

Dłużnicy wracali właśnie z pracy i już z ulicy zobaczyli zbitą szybę w tym samym oknie co wczoraj i przedwczoraj. Zadzwonili do szklarza, ale ten nie mógł dziś przyjechać. Jeszcze przed godziną 18-stą przybył stolarz żeby "oszklić" okno płytą pilśniową, gdyż wiał silny wiatr. Gdy stolarz pracował przy oknie, dokładnie o godzinie 18-stej zatelefonował wierzyciel i zapytał kiedy otrzyma zwrot pożyczki. W odpowiedzi usłyszał: "S......laj!"

Dłużnicy wracali właśnie z pracy i już z ulicy zobaczyli zabite wczoraj płytą pilśniową okno oraz zbitą dziś szybę w sąsiednim oknie ich mieszkania. Zadzwonili jeszcze przed godziną 18-stą do wierzyciela, żeby zapytać o aktualny nr jego konta bankowego.

Pieniądze wpłynęły na konto.

Wkładacie wielki wysiłek w znalezienie skomplikowanych metod zabezpieczeń swoich produktów przed włamaniem przy pomocy nadzwyczaj wyrafinowanych metod. Zapomnieliście, że nadal używane są metody najprostsze. Każdy system zabezpieczeń bez względu na sposób jego skomplikowania zwykle łamany jest metodą banalną i prostą.

Gdy będziecie badać, czy Wasz samochód otwiera się opisaną wyżej metodą, a wymaga ona silnych uderzeń, to nie pognijcie blach samochodu i nie uszkodźcie sobie dłoni. Być może otworzenie Waszego samochodu wymaga innej, jeszcze prostszej metody.